Rozdział XIV "Dokładnie taki sam gest, jak do psa, kiedy chce się zdobyć jego zaufanie."

- I co, masz zamiar przykuć mnie do kaloryfera łańcuchem? - Prychnęła.
- Jeżeli będzie trzeba. - Odparł, wzruszając ramionami.

- Świetnie. Ale oficjalnie ogłaszam, że nie musisz sprawiać sobie problemu. Wiesz czemu? Bo umiem nad sobą panować. - Korzystając z jego chwili nie uwagi wydarła rękę z uścisku i wróciła do pakowania brązowej, skórzanej torebki.

   Przejrzała się w lustrze. Uznała, że ten butelkowo zielony sweterek był jednak dobrym zakupem.

- Tylko Ci się tak wydaje. - Westchnął.
- Lub ty się mylisz. Nigdy nie uznajesz takiej opcji, co? - Zapytała kąśliwie i ruszyła ku drzwiom. - A teraz przepraszam, ale wychodzę, a ty zrobisz to zaraz przede... - Otworzyła drzwi i zaniemówiła. Z podniesioną dłonią w stronę kołatki, za drzwiami stał nie kto inny jak...
- Olivier. - Wyszeptała.

- Cześć Angie. - Powiedział i uśmiechnął się do niej niepewnie.

   Nie myśląc co robi, rzuciła mu się na szyję, ściskając z całej siły, tak, że bawełniana czapa zsunęła się z jego włosów.

- Myślałam, że już nigdy więcej się do mnie nie odezwiesz! Nie rób mi tak nigdy więcej w życiu!- Wykrzyczała mu wprost do ucha.

- Ja na twoim miejscu bym go puścił, biedaczyna zaraz wypluje wnętrzności. - Powiedział rozbawionym głosem Seth.

   Angel dopiero teraz zorientowała się, że miażdży szyję chłopaka, a ten przeraźliwie się krztusi.

- Wybacz, nie umiem przyzwyczaić się do... - Zagryzła wargę, przy okazji smakując swój truskawkowy błyszczyk. Zrobiła głupi błąd, teraz musiała coś wymyślić i...
- Ang, ja wszystko wiem. - Uprzedził jej wyjaśnienia chłopak i położył rękę na jej ramieniu. Ona rozdziawiła usta i odwróciła się w stronę Setha.

- Ty... ty mi obiecałeś... obiecałeś, że nie będzie nic pamiętał! - Wykrzyczała mu w twarz. Nagle na myśl przyszła jej straszna rzecz. Momentalnie zwróciła się do Oliviera. - Cholera, Ollie, ty chyba nie...

   Chłopak zaśmiał się nerwowo.

- Nie, nie martw się. - Podrapał się po karku.

- To więc co ty...

   Złapała się za głowę. Trochę zaczęła ją boleć od natłoku informacji.

- Długa historia. Proponuję zasiądziecie przy stole i wyjaśnienie wszystkiego. I chętnie napiję się tej zaległej herbaty, ANGIE. - Powiedział Seth, kierując się w stronę salonu.

***

   Dziewczyna nadęła usta po czym wypuściła powietrze z głośnym świstem.
   Spojrzała uważnie na dwóch chłopaków. Dziwacznym widokiem była ich obecność w jednym, tak małym pomieszczeniu.
   Seth siedział rozluźniony w fotelu jej taty i bawił się ramką ze zdjęciem z jej dzieciństwa, co strasznie ją irytowało. Olivier zaś, zajmował miejsce na kanapie, siedząc sztywno i przebierając nerwowo palcami.

- To chore. - Odezwała się w końcu dziewczyna.

Seth podniósł wzrok.

- To dalej rozmawiamy na ten temat? - Zapytał z przekąsem, udając zdziwienie.

Angel przewróciła oczami.

- Ona ma racje, to chore. - Zgodził się z nią Olivier. Posłała mu słaby uśmiech.

   Seth odłożył zdjęcie i nachylił się do przodu.

   Przed chwilą dowiedziała się, że Olivier, identycznie jak jego dziadek, prapradziadek i cała męska linia geologiczna jego rodziny, dokładnie co dwa pokolenia, jest jak on to ujął, „łącznikiem”, którego definicji słowa jeszcze nie znała.

- Czyli jesteś czymś w stylu... dobrej wróżki? - Zapytała marszcząc brwi. Blondyn wybuchnął gromkim śmiechem, a Olivier zrobił urażoną minę.
- Nie. Po prostu mam mieć nad wami „ludzką opiekę”. - Fuknął.
- Och, nie przesadzaj Ollie. Nie potrzebujemy ludzkiej opieki. - Zapewnił go z pobłażaniem Seth. Obydwoje zmrozili się wzrokami. Nie specjalnie spodobało się to Angel. - On jest taką chodzącą, bardzo krwistą encyklopedią. Leczy rany, z którymi sami sobie nie radzimy.

- Weterynarz. - Zasugerowała cicho Angel. - Weterynarz dla zmutowanych wilków.

   Tym razem Olivier zaśmiał się cicho, a Seth zrobił zniesmaczoną minę.

- Dobra wróżka razy bardziej przypadła mi do gustu. 

   Blondyn oparł się o fotel z założonymi rękami.

- Obiło mi się o uszy, że coś nie tak z twoim przedramieniem. - Olivier uśmiechnął się do niej delikatnie i wyciągnął przed siebie otwartą dłoń.

   Dokładnie taki sam gest, jak do psa, kiedy chce się zdobyć jego zaufanie.

- Hm, myślę, że jest już lepiej. - Oblizała usta. - Przestało krwawić.

- I tak, chciałbym to zobaczyć. - Powiedział z naciskiem. Zerknęła kontem oka na Setha. On obserwował bacznie całą sytuację.

   Podchwyciła jego wzrok. Prawie niezauważalnie skinął głową.

   Angel westchnęła i podwinęła koszulkę, aż do zabandażowanego fragmentu ręki. Odwiązała ją sprawnie i ukazała rozległe, sino czerwone rozcięcie.

- Hm, mówiłam, że przestało krwawić. O ropieniu nic nie mówiłam. - Powiedziała, śmiejąc się nerwowo.

   Zerknęła na chłopaków, ponieważ zapadła dziwna cisza. Obydwoje wpatrywali się w jej ramię z szeroko otwartymi oczami.

   Och, czy jej się wydawało, czy Seth pozieleniał delikatnie?

- Mięczaki! - Powiedziała z wyrzutem. Podsunęła rękę Olivierowi. - No dawaj doktorku, ulecz mnie.

   Olivier spojrzał na nią zdezorientowany.

- Och no tak. - Odparł i zanurkował pod stół po swoją torbę.Wyciągnął z niej gruby, zielony notatnik w dość dobrym stanie i zaczął go prędko wertować.

   Angel podrapała się po ręce.

   Nie ranną ręką podsunęła Sethowi ozdobny talerzyk z ciastkami, pokrytymi czekoladową polewą. Matka za dobrze ją wychowała.

- Poczęstuj się. - Seth zerknął na talerz.
- Czy ty właśnie proponujesz mi ciasteczko? - Zapytał niepewnie, przechylając głowę delikatnie w bok.

- Tak mi się wydaje. - Powiedziała przeciągając samogłoski.

   Chłopak ostrożnie, nie spuszczając wzroku z dziewczyny, złapał ciastko i przytrzymał go powietrzu. Dziewczyna orientując się, o co mu chodzi westchnęła głęboko.

- Nie, nie jest zatrute. - Zapewniła go. Seth uśmiechnął się szeroko i wsadził ciasteczko do ust. Angel miała już coś dopowiedzieć, lecz przerwał jej Olivier.
- Mam!   

______________________
Myślę, że kilka spraw się wyjaśniło.

Zapraszam na drugie opowiadanie- Sława to narkotyk

Oraz do przeczytania RECENZJI mojego opowiadania

CZYTASZ = KOMENTUJESZ
8 komentarzy i następny

pozdrawiam

Cinna xoxo